Moeder en zoon fietsen samen het Pieterpad

In wat misschien wel het laatste zomerse weekend van het jaar is, eind september, vertrekken mijn
moeder en ik samen vanuit Pieterburen. Waar het even niet vanzelfsprekend leek dat we zouden
gaan, is het gelukt. We fietsen in etappes het Pieterpad, met de zon in ons gezicht.
Een lang gekoesterde wens van mijn moeder. Zo makkelijk is dat allemaal niet meer, met haar 78
jaar. Goede vriendinnen waar ze vroeger wel eens mee op pad ging zijn overleden, mijn vader durft
het niet meer aan om zo’n eind te gaan fietsen. ‘Dan gaan wij toch samen’, zei ik een paar maanden
terug.
Zelfs in maar twee dagen fietsen doorkruisen we een verscheidenheid aan landschappen. Van de
Waddenzee, de ruige en lege Noord-Groningse kleigrond, door bossen en langs meren, langs heide,
zandgronden en agrarisch gebied in Drenthe.
Van kleine dorpjes waar weinig gebeurt, maar de kerk altijd open is, naar de enorme drukte van de
stad Groningen. Mijn moeder op de elektrische fiets, ik op spierkracht op mijn ouwe trouwe Santos.
De knooppunten die we volgen op een papiertje uitgeschreven. De kaart en Google alleen als het
echt even nodig is.
Onze hotelkamer in Groningen doet niet onder voor een pelgrimsherberg, compleet met dekens,
een stopcontact bij elk bed, half uitgepakte fietstassen en een snurkende pelgrim. Gelukkig had ik
oordopjes mee.
In twee dagen fietsen we 120 kilometer. Vooral houden we veel (koffie)pauze en peddelen we rustig
door het land. Want zoals mijn moeder zegt: ‘Ik kan wel harder, maar zo zie ik meer’.
Vlak voor Rolde ontmoeten we het Jacobspad Uithuizen-Hasselt. Rolde, waar de fietstocht met mijn
zoon vorig jaar eindigde. Nu fietsen we, na bezoek aan de Jacobskerk en weer een koffie, nog een
paar kilometer door. Naar Schoonloo, waar deze etappe erop zit.
Het is bijzonder om dit te kunnen doen met mijn moeder. Zo doen we samen wat we leuk vinden:
nieuwe herinneringen maken. Geen transformatie, geen verlichting, alleen windstilte voor mijn ziel.
Daarna weer naar huis, waar het dagelijks leven op mij wacht.

Pieter-Bas de Jong