Dagboekdwaling

Woensdag 29 mei 2024.

Hoe er zelfs in Nederland, na de eerste paar kilometers op een eenvoudige pelgrimsroute, een pelgrimsmoment kan plaatsvinden. 

Door het blad Omnes was ik op het idee gebracht het Peerkepad te gaan lopen. Ik ben begonnen in het Peerkepark in Tilburg waar o.a. het geboortehuis van pater Peerke te zien is. 

Daarna ben ik gestart met de route. Al na een paar kilometer begrijp ik de uitleg niet goed én begint het te plenzen. Ik zoek naar een soort beschutting, een café, een huis, een loods maar nergens zie ik iets. Iemand ziet me rondkijken en vraagt wat ik zoek. Tja, een café is hier niet, pas in Oisterwijk en dat is nog wel een eindje. Hij loopt door, bedenkt zich kennelijk, komt weer terug en stelt voor dat ik bij hem op het bedrijf koffie kan komen drinken als ik dat wil. Ik antwoord dat ik van mijn moeder heb geleerd om nooit met vreemde mannen mee te gaan. Hij stelt zich voor en geeft zijn visitekaartje. Zijn naam staat ook op zijn bedrijf dat vlakbij is. Nou, vooruit dan maar. We drinken koffie in zijn kantoor (de naam staat inderdaad aangegeven), ik kan mijn poncho drogen en de telefoon opladen. Binnen de kortste keren krijgen we het over de toestand in de wereld, wereldvrede en de zin van het leven.  Hij vraagt wat voor mij de zin van het leven is, hij is een soort van zoekende. Daar wil ik graag op ingaan. En zo hebben we binnen het kwartier een zeer essentieel gesprek.

Het blijft wonderbaarlijk dat je een volslagen vreemde toevallig treft in een plensbui en het dan binnen een kwartier over essentiële zaken kan hebben. Wanneer tref ik ooit een zakenman? Hoe vaak komt het voor dat een zakenman een soort ouwe hippie ontmoet? 

Ik vind het een absoluut Pelgrimsmoment. 

Wij bedanken elkaar voor de wederzijdse hulp en ik vervolg mijn weg. 

Martine Chardon