Het zal wel loslopen, een voettocht van Den Haag naar Rome

Een boek door Pepi Boogaard, besproken door Arnoud Boerwinkel

“Ik wil meer aandacht aan mijn kinderen, kleinkinderen en vrienden besteden. Het is mij tijdens het lopen duidelijk geworden dat ik een rustig en sober leven wil.“

Dit schreef Pepi Boogaard in OMNES 24 van voorjaar 2022 in de rubriek Thuiskomen, en dan…? In de zomer van 2021 was zij in d’r eentje vanuit Den Haag naar Rome gelopen en dit voorjaar verscheen het boekje dat ze schreef na thuiskomst van haar grote solotocht. “Het zal wel loslopen” is een bundeling van de teksten die ze tijdens haar wandeling op internet plaatste, aangevuld met terugblikken per hoofdstuk die ze na thuiskomst schreef.

Het is een ontwapenend boek zonder enige literaire of stilistische pretenties. In een snelle, directe en daardoor zeer toegankelijke spreektaal voert ze je mee met de vaak kleurrijke en verrassende ervaringen en ontmoetingen tijdens haar reis. Dat ze daarmee regelmatig de regels der Nederlandse schrijftaal aan de laars lapt moet je even voor lief nemen. Maar dan krijg je een mooie indruk van haar karakter, haar omgang met andere pelgrims en van de herinneringen die ze daaraan heeft en wat die voor haar betekenen.

Pepi kiest voor de originele Via Francigena in de wetenschap dat ze daarmee soms pittige bergen in de Alpen moet bedwingen, inclusief de 2473 meter hoge Sint Bernardpas. Dit terwijl ze behept is met een flinke dosis hoogtevrees, jaren geleden ontstaan bij een tochtje met haar kinderen in het reuzenrad op de kermis. Die hoogtevrees levert haar angstige momenten op, maar om die momenten te vermijden kiest ze regelmatig ervoor om over gevaarlijk drukke asfaltwegen te lopen, als alternatief voor een pad langs steile berghellingen.

Kilometers achter elkaar over zo’n troosteloze en riskante asfaltweg door het Aostadal lopen vormt het dieptepunt van haar reis..

“Bah, wat een rotdag”, schrijft ze in haar terugblik op die dag, maar ze vervolgt: “Gelukkig was dit  1 van de weinige rotdagen op mijn reis en zelfs deze koester ik in mijn herinneringen””

Ook de dagenlange monotonie van kaarsrechte wegen door de pannenkoek-platte Povlakte doorstaat ze met een bewonderens­waardig lichtvoetig flegma.

Ze schrijft: “De Povlakte is, zoals al eerder vermeld geen populair stuk op de via Francigena. Ik heb er daarentegen enorm van genoten. De lichtgroene/gelige kleur van de rijst vond ik prachtig. Wellicht deed het me ook aan het vlakke Nederland denken en misschien was ik ook wel blij dat er geen smalle bergpaden waren…”

Hartverwarmend zijn de talloze momenten van spontane gastvrijheid en hartelijkheid die ze als vrouw alleen ondergaat.

“Gisteravond een lekker wijntje gedronken op een van de vele terrassen. Zit ik daar vreselijk gelukkig te zijn in mijn eentje, komt de serveerster naar me toe en vraagt of alles wel goed gaat. Ik zeg van wel, maar hoezo dan? Zegt ze dat ik er zo verdrietig uitzie…”

Wie nog aarzelt om als vrouw alleen de grote tocht te ondernemen, zal in dit boekje zeker een aanmoediging vinden. In haar slotwoorden zullen de meeste ervaren pelgrims zichzelf herkennen:

“Ik heb vooral geleerd om op mezelf te vertrouwen (…) Het alleen zijn is me prima bevallen en daarnaast kan ik de dingen laten komen zoals ze komen en daar vrede mee hebben. (…)

En de belangrijkste les: de meeste mensen zijn aardig en willen helpen, niet alleen onderweg, maar ook hier in ons kikkerlandje….”