De Kerk-kluizenaar

Door Arnoud Boerwinkel

Noem mij een kluizenaar 2.0; zo voel ik me hier. “Hier” is een tot miniwoning omgebouwd kapelletje van krap 20 m² op de Franciscaanse route. Die volgde ik begin mei samen met wandelmaatje Henk. Midden in de Apennijnen, tien kilometer onder Spoleto treffen we Mario, één brok hartelijke gastvrijheid met een staartje. Langs het pad had een vrolijk bordje “caffè, 20 metri” al onze nieuwsgierigheid gewekt en die werd royaal bevredigd. 

Mario nam een jaar of vier geleden ontslag als informatica-techneut in Rome en verliet te voet zijn woonplaats voor minimaal een half jaar; bestemming onbekend. Nauwelijks een week onderweg trof hij langs dit pad tegen een beboste berghelling dit kapelletje uit de veertiende eeuw; het dak zwaar gehavend, de muren met fresco’s vol schimmel en vochtplekken. Hij besloot direct dat dit was wat hij wilde. Hij liet – met Europese subsidie! – het dak herstellen en richtte het in als woning. “Vorige maand heb ik deze twee fornuizen hier neergezet”, vertelt hij. Hoe hij die loodzware kolossen over dat kilometerslange bospaadje hierheen heeft versjouwd is ons een raadsel. “En zo kan ik hier mijn eigen pizza’s en brood bakken”, vervolgt hij met een brede glimlach. Ondertussen kookt hij op een walmende petroleumvlam een potje koffieconcentraat dat hij ons even later voorzet.  “Twee keer per maand loop ik tien kilometer naar Spoleto voor mijn boodschappen en van mei tot oktober heb ik genoeg aan wat mijn moestuin mij oplevert. Dat is geen probleem, want ik eet geen zuivel en geen vlees.” Op het tafeltje waaraan we onze koffie drinken terwijl hij zijn verhaal vertelt ligt een bakje met wat geld. Daarbij een briefje: “kun je iets missen, leg het hierin; heb je iets nodig, neem het eruit. “Hoe kun je anders dan als goede vrienden afscheid nemen van zo’n groot hart…?