Bonte avond

10 mei 2023: aankomst op het vliegveld Perugia, tegen half negen in de avond. Nog net de laatste bus naar Assisi gehaald. In Noord-Italië is het noodweer. Nederland ziet zware overstromingen op de tv. Onze whatsapp-volgers hebben medelijden met ons. Maar in Umbrië weten de inwoners wat regen is.

Het wandelen is, op enkele zeer glibberige steile paden na, goed te doen, ook omdat de temperatuur aangenaam is. In Don Bosco, onze 6e etappe, ontmoeten we ze: Jet en Paul. We zwaaien net een feestende Italiaanse familie uit. Zij telt 60 levensjaren en tevens is zij samen met haar partner 37 jaar getrouwd. ‘Mille grazie’, riepen wij nog zwaaiend na. Een ‘dankjewel’ voor de lekkere feestsnoepjes die we van hen hebben gekregen. In de stilte die de ruimte toen vulde kwamen zij binnen en vroegen: “mogen we bij jullie zitten?” Wat volgde was een kennismaking met de nodige diepgang in de gesprekken. Wij vertellen, met een lichte glimlach, dat onze voetreis een ‘laatste test’ voor ons beiden is, alvorens we het besluit nemen om te gaan samenwonen. Beiden zijn we onze partners verloren en inmiddels 2,5 jaar aan het ‘latten’. Jet zegt ergens in het gesprek, als we het over de waarde van het pelgrimeren hebben: “Je geeft je over aan wat zich aandient, ik moet leren aanvaarden dat niet alles beheersbaar en maakbaar is”. “Zo’n voetreis helpt mij daarin”, zegt ze met een zekere trots. 

Onze paden kruisen 

We wandelen niet samen met Jet en Paul, maar komen elkaar regelmatig onderweg tegen. We eten in Rieti samen onze eigen gemaakte vegetarische avondmaaltijd. De volgende dag ontmoeten we elkaar bij de oversteek van het riviertje de Aie. Tot onze knieën moeten we het water door. Jet en Paul hebben inmiddels de overkant bereikt.

Iedere keer vertellen we elkaar iets meer uit onze rugzak van het leven. Paul vertelt over de vele lange afstandswandelingen (trekkings) die hij in zijn eentje heeft gelopen, in India, Nepal, Peru, Spanje, Portugal en Frankrijk. Jet vertelt over haar werk als vertrouwenspersoon waarin zij het leven in haar vele facetten voorbij heeft zien komen. Wij schuwen onze verhalen over verlies en rouw niet. Het sterkt ons en zien van elkaar dat we weerbaarder worden. Pelgrimeren versterkt de onderlinge band tussen mensen.

Laatste avond

In Montelibretti, de 16e etappe, eten we voor de laatste keer samen. Een Italiaans restaurant, pizza! Leonie schreef over die avond het volgende verhaal aan onze whatsapp groep.

“Laatste avond dat we bij elkaar zijn”, zei Jet. “Wordt een bonte avond toch, met een act?”. Ze hadden er duidelijk plezier in. Nou ja, dachten Thé en ik, wij kunnen altijd een dansje doen. Thé had zijn gekke waterschoenen aan, waarmee hij aardig ritmische bewegingen kan doen. Ik idem. 

Vlak voor het dessert kondigt Paul aan dat hij ‘pastoor’ is en Jet zijn ‘misdienaar’. Hun ingestudeerde act is subliem: ze trouwen ons ‘voor de kerk’, tijdens deze Franciscus pelgrimage. Hoe bijzonder! 

“Neemt u, Theodor, tot uw wettige…, en belooft u … “.  Zijn antwoord is een volmondig “ja!”. “Neemt U, Leonie …” Ook nu volgt een volmondig “ja”.

Twee in elkaar gedraaide ringen van papier schuiven wij aan elkaars rechter ringvinger. Dan de kus. En natuurlijk een fotosessie.

Bij het ontbijt de volgende dag blijkt dat het toneelstukje een ‘traumatische verwerking’ is van Jet. Als jong meisje had ze graag misdienaar willen zijn. Een wit brokanten jurkje aan en met belletjes rinkelen. Paul heeft nooit de behoefte gehad naar het seminarie te gaan. Wel liggen zijn kwaliteiten in het sociale werk. Hoe dan ook: een super gave, onvergetelijke act. We hebben geproost op ons geluk!!!

En ja, we wonen inmiddels samen.

De voetreis Assisi-Rome staat in ons geheugen gegrift.