Pelgrimsverhalen

Jan en Silvia zijn begonnen de route van Benjaminse te volgen tot aan Rome. Intussen zijn ze “terug” aan het fietsen, maar wel met een grote omweg.

Toen we een dijk opmoesten zagen we plotseling de prachtige Lagune Valli di Comacchio, een paradijs voor vogels. Er waren nu heel veel flamingo’s!

Rick en Ton fietsen langs de route die ze in 2018 liepen, toen liepen ze over de Middenroute. Ze zijn net overgestapt op de fiets na het lopen van de vierdaagse.

Deze keer gaat de reis naar Rome.  We volgen de Reitsma route, en meestal nemen we daarvan de hoofdroute. We hebben nog geen elektrische fiets; kijken of dat nog steeds lukt op onze leeftijd (John nu 74 jaar en ik, Ankie 71 jaar). We hebben de bijbehorende boekjes al doorgelezen: wat een geweldige en spannende tocht lijkt het weer te worden.

Winfred fietst de route van Benjaminse en kampeert onderweg.

Het fietspad langs de rivier is mooi maar een beetje saai. De bergen links en rechts vergoeden veel.

Maar met een paar stops om mijn hartslag te laten zakken kwam ik via de Porta San Francesco de stad binnen.

Op het terras werden we door veel mensen aangesproken. Waar we vandaan kwamen en waar we naar toe gingen. Bijna ontzet waren ze dat we naar Rome willen fietsen.

Op naar de Reschenpass. Je verwacht op het hoogste punt een duidelijke markering. Niets van dat alles.

Groot verschil met de twee andere A’s is dat het in de Apennijnen een stuk droger en erg dor is.

Een imposant gezicht, die grote rivier met de grote schepen die er varen.

Vlak bij Rome: Wie kan er dan nog op een fietsende pelgrim letten ? Dan is dan bijzaak.

Van Canterbury naar de ferry

Om 5u staan enkele pelgrims op en beginnen hun spullen in te pakken. Zoals steeds een gekraak van plastieken zakjes, ritsen die open en toe gaan, wat gedoe met papieren zakken, … Een deel , waaronder ikzelf, draait zich nog een keer om in de hoop nog wat te slapen.

De plek waar sinds 1050 de pelgrimsherberg staat, gebouwd door St Bernard de Mention, ligt op de oude Romeinse weg. De Kelten, de Romeinen, … Napoleon zijn hier allemaal gepasseerd.

Andre de Smedt fietst Reims uit

Tientallen kleine stadjes liggen hier als stoere vestingen verspreid over het heuvelland en iedere binnenkomst door een stadspoort biedt weer een verrassend en sprookjesachtig panorama op de bijzondere huizenpracht.

De komende dagen is de Rijn mijn beste vriend. Waar eerst navigator en stuurman Alfred voorkwam dat ik zou verdwalen, is het nu deze machtige rivier die ik maar hoef te volgen om in Thusis, aan de voet van de Alpen aan te komen.

Hij belt met het Monasteri en daar komt iemand aan en ja hoor, wij zijn welkom om daar te slapen. We bedanken, de voor ons vreemde man, hartelijk en zijn dolblij, we hebben onderdak.

Het dal rondom de stad is bijna vijfhonderd meter diep. Na een tijdje aangenaam laveren door deze groene diepte mocht ik dezelfde afstand weer omhoog. Er openbaarde zich een kronkelig, verontrustend steil steenslagpad, waar verder hooguit nog eens een aanpalende boerendochter in haar Fiatje voorbijboemelt.

Om het contact met de gewone sterveling niet te verliezen vragen we zo af en toe de weg wel eens aan een willekeurige, opvallend vaak tandenloze dorpeling die ons dan de niet op de kaart staande weggetjes wijst. Met wisselend resultaat.

Om 06.45 u opgestaan. Ik werd namelijk gewekt door de Milka koeien met hun bellen om de nek, wel een leuk gezicht maar op den duur word je er niet goed van.

Door Limburg over jaagpaden langs kanalen en rivieren