Laten we eerlijk zijn, van de pelgrims die naar Rome trekken, zijn er een aantal eerder met het pelgrimsvirus besmet. Veel pelgrims hebben ook gefietst of gewandeld over een van de vele wegen naar Santiago de Compostela.

Bonte mengeling van motieven

Onze zustervereniging ‘Het Nederlands Genootschap van Sint Jacob’ stelt op hun website, dat ‘pelgrims iets zoeken wat ze denken op de camino naar Santiago te kunnen vinden, zonder precies te weten wat. Met een bonte mengeling van motieven, waarbij de al of niet bewuste religieus spirituele ondertoon voor velen wezenlijk is’. Natuurlijk inspireert de tocht naar Sint Jacob ook onze vereniging: de grote belangstelling voor het pelgrimeren maakt de vereniging Pelgrimswegen naar Rome tot een bron van informatie. Wat geldt voor alle pelgrims, in welke richting ze ook trekken en naar welk doel ze onderweg zijn is, dat zij hun leven daarna in twee fasen indelen: ‘een leven vóór en een leven ná hun pelgrimstocht!’

Voor de middeleeuwse mens was deze vraag niet zo moeilijk te beantwoorden. Het was vooral een religieuze activiteit. Men ging om te bidden, om de heilige te vereren, om vergeving te vragen of om een gunst af te smeken. En als je op strafbedevaart werd gestuurd, was er gewoon geen keuze. Dan had je te gaan. De vraag waarom de moderne mens een pelgrimage naar Santiago de Compostela onderneemt, is niet zo makkelijk te beantwoorden.

Motieven voor de tocht

Nog steeds gaan er mensen om religieuze redenen, maar daarnaast zijn er veel andere motieven. De een ziet het vooral als een sportieve prestatie, terwijl het voor de ander een reis langs duizend jaar kunst en cultuur is. Voor velen is het een ‘rite de passage‘, een overgang naar een andere levensfase. Bijvoorbeeld van een werkzaam leven naar pensionering. De een gaat uit onvrede met het huidige bestaan, de ander met een intens verdriet om het verlies van een dierbare. Weer een ander hoopt een antwoord te vinden op bepaalde levensvragen. En natuurlijk zijn er ook mensen die  gewoon op weg gaan omdat het leuk en spannend is.

Opvallend is dat een groot aantal mensen eigenlijk niet zo goed uit kan leggen waarom ze ze deze tocht maken. Ze zoeken iets wat ze denken op de camino naar Santiago te kunnen vinden, zonder precies te weten wat. Kortom: een bonte mengeling van motieven, waarbij de al of niet bewuste religieus spirituele ondertoon voor velen wezenlijk is. Wat de reden ook mag zijn, praktisch iedereen – ook hij of zij die de reis in eerste instantie om louter sportieve redenen maakte – zegt achteraf dat hem of haar tijdens die reis een bijzondere ervaring overkomen is, iets ondefinieerbaars, iets waardoor hij of zij voor altijd een ander is.

Veel mensen delen hun leven daarom achteraf in twee fasen in: een leven vóór en een leven ná de camino.