Povlakte en Apennijnen

Na Pavia verdwijnen de Alpen uit het zicht en steek je de Povlakte over. Snel daarna trek je de Apennijnen in en bereik je langs de flanken van de Alpi Apuane de stad Lucca in Toscane.

In Pavia krijg je gezelschap van de pelgrims die via Het Zwarte Woud en over de Gotthardpas aansluiten op de Via Francigena. Zie ook het overzicht van routes in de Povlakte.
Voor de soms drukke trajecten in dit laatste stuk van de route door de Povlakte worden steeds meer verkeersluwe alternatieven ontwikkeld, die wel wat langer zijn. In de Povlakte slaat de moderne industriële wereld duidelijk toe, maar de wegen hebben nog namen uit de tijd van de Romeinse keizers. In Piacenza bijvoorbeeld kom je op de Via Aemilia, die je volgt tot Fidenza.

Vanaf die stad begin je begin aan een volgend hoogtepunt: de passen van de Apennijnen. Daarbij ga je eenmaal omhoog, maar dat is wel een flinke klim. Op de Passo della Cisa (1024m) kom je de regio Toscane binnen. (Geoefende bergwandelaars kunnen eventueel ook langs de GEA route  oostwaarts gaan naar Badia Petraglia, om op de Franciscaanse voetreis te komen). Zie het overzicht van routes in de Apennijnen.

Voorbij de Apennijnen

De Francigena-lopers dalen af in de richting van Aulla, Sarzana en Carrara. Op de pas kun je kiezen tussen twee afdalingen naar het onderaan de pas gelegen Pontremoli. Ofwel je volgt de bordjes van de originele Via Francigena over paden en beken, ofwel je blijft op de oude Napoleonsweg (de SS62), die tegenwoordig erg rustig is.

Aan de andere kant van de Apennijnen loop je met zicht op de Ligurische Zee langs de flanken van het marmer gebergte Alpi Apuane bij Carrara naar Lucca. Je kunt er voor kiezen een dag langs de zee te lopen door net voorbij de Romeinse vindplaats Luni langs het kanaal naar zee te lopen en bij Roma Imperiale naar Pietrasanta terug te steken. De mooie stad Lucca is een rustdag waard.

Cassio naar Passo della Cisa.
Het was een prachtige wandeling door bosgebied en door de mooist denkbare bloemenweiden. Met orchissen, wilde weit, oranjelelie en wat je maar kunt bedenken. Alles zoemde van de hommels en krioelde van de vlinders. Een genot.
Halverwege terugkijkend waren in de verte nog steeds de hoge toppen van de Alpen te zien. En daar zijn we al meer dan 4 weken geleden uitgelopen!
Uit de blog van Rita en Marius van Gelder