Engeland en Noord-Frankrijk

De Via Francigena start in de kathedraal van Canterbury, waar ook het verhaal van Sigeric in 990 begon. Na het Kanaal te zijn overgestoken, loopt de route verder door Noord-Frankrijk naar Reims. Dat is vanouds een kruispunt van pelgrimswegen uit de Lage Landen naar Compostela, Rome en Jeruzalem.

Van Canterbury in het graafschap Kent is het maar één of twee dagen naar Dover, waar de  veerboot of de trein naar Calais genomen kan worden.

Na de overtocht vanuit Dover, wandel je vanuit Calais door een streek die ondanks de verwoestingen van de wereldoorlogen, nog veel kunst- en cultuurhistorische schatten heeft bewaard. Je trekt over rustige wegen en prachtige paden door het heuvelachtige gebied van de departementen Nord-Pas-de-Calais, Aisne en Marne.

In veel dorpen zie je ook een vesting kerkje uit de veertiende eeuw. Reims loop je binnen via een duidelijke Romeinse heirweg, kaarsrecht door het landschap. In het centrum van Reims vind je de kathedraal. Maar historisch niet minder belangrijk is de St-Remi, waar Clovis werd gedoopt.

Aanlopen vanaf Maastricht

Als alternatief kun je een aanlooproute naar Reims vanuit Nederland vanaf Maastricht nemen. Je loopt dan langs de Maas aan de rand van de Ardennen, door het Franse deel van de Ardennen en zuidwaarts naar Reims. Zie ook het overzicht van de routes rondom Maastricht en Aken voor alternatieve routes.

In Reims kruist de Via Francigena de Via Lemovicensis of GR654. Deze loopt van Namen richting Vézelay, zodat pelgrims uit Nederland en België ook via deze route op de Via Francigena komen. Een alternatief voor de Via Francigena is doorlopen naar Vézelay. De Chemin d’Assise loopt van daar over de pas van Mont Cenis richting Turijn en verder naar Assisi.

Het wat rommelige dorp met de naam Therouanne was eeuwen geleden een toonaangevende stad, maar is in de zestiende eeuw met de grond gelijk gemaakt door de ook bij ons nog bekende Karel V. Dit werd ons – nog steeds verontwaardigd – verteld door de 90-jarige vader van onze gastvrouw Colette, bij wie we in Amettes overnachtten.

Na Amettes kwamen we in een ander landschap terecht, met vele puntige heuvels, duidelijk een voormalige mijnstreek, waar de meeste afvalbergen begroeid waren en soms zelfs in cultuur gebracht. We zagen zelfs een afvalberg met een wijngaard op een helling! Aan de bebouwing kon je zien, dat het vroeger een rijk gebied was, maar nu totaal vervallen.

Onderhoud wordt er niet meer gepleegd, zoals aan het ooit prachtige Hotel de Ville in Bruay-la-Buissière: een ooit prachtig paleis waar nu de hekken eromheen moeten voorkomen dat je een steen op je hoofd krijgt. 
Uit de blog van Arie Haasnoot